Podróż Jadę sobie! (KONKURS!)

Kolumber.pl poleca książkę Marzeny Filipczak "Jadę sobie. Azja. Przewodnik dla podróżujących kobiet".

A dla tych z Was, którzy wezmą udział w naszym konkursie mamy do rozdania 5 egzemplarzy przewodnika. Co zrobić, by dostać książkę? Wystarczy do 18 grudnia zamieścić w serwisie Kolumber.pl relację pt. "Jeden dzień z podróży" (tytuł może być inny, ważny jest temat i tag konkursowy: "jadę sobie"!). Opiszcie jeden dzień ze swojej podróży - to co Was zaskoczyło, zdziwiło, było inne niż w domu, pozwoliło spojrzeć na pewne rzeczy w nowy sposób. Relacja powinna zawierać minimum 2000 znaków i być oznaczona tagiem "jadę sobie". Najlepsze opisy nagrodzimy książkami.

Przed wzięciem udziału w konkursie koniecznie przeczytajcie Regulamin (Regulamin znajduje się poniżej).

Wszystkie relacje biorące udział w konkursie znajdziecie TUTAJ>>

Życzymy powodzenia i czekamy na Wasze opowieści.

A na zachętę... zapraszamy do lektury fragmentów książki.

Kolumberki

Fragmenty pochodzą z książki Marzeny Filipczak "Jadę sobie. Azja. Przewodnik dla podróżujących kobiet"

Tekst i zdjęcia: Marzena Filipczak

***

3 lipca: Błoto dla zuchwałych

Dżerantut-Taman Negara-Georgetown-Hat Yai(Tajlandia)

Dżungla, plaża, plaża, dżungla, znowu plaża - tak sobie teraz żyję. Taman Negara to jednak niezła przeżycie. Ta dziewicza dżungla ma ponad 130 mln lat, bo Malezję ominęło zlodowacenie. Byłam w niej na dwudniowym trekku z noclegiem w jaskini. Nie wiem, co ludźmi powoduje, że to robią i jeszcze słono płacą. Szliśmy po kostki w błocie, przeprawiali się przez strumienie i zwalone drzewa. Było wilgotno, gorąco, ciemno. Po 10 minutach ubrania stawały się mokre, a po pół godzinie cuchnęły jak wilgotne pranie wyjęte po trzech dniach z reklamówki. Marsz cały czas w górę, w dół, w górę, w dół. Po drodze wystające korzenie, powalone pnie, gryzące komary, pijawki, mrówki. A do plecaka przyczepione karimata, śpiwór i kilka butelek wody.

Z dżungli wyniosłam trzy prawdy:

Prawda pierwsza: jeżeli się zgubisz, znajdź strumień i idź z prądem, dojdziesz do większej rzeki i do ludzi (a w najgorszym wypadku do plaży). Ale tę prawdę już znałam z mojej ulubionej strony o katastrofach lotniczych. Jest tam o cudownie ocalonych, m.in. pewnej nastolatce, której samolot rozpadł się na wysokości 10 km, ona wypadła z niego z fotelem, spadła na dżunglę amazońską, a potem idąc strumieniami po kilku dniach doszła do cywilizacji, czyli do Indianina, który zawiózł ją czółnem do miasta. Nam zgubić się było trudno, było nas ośmioro plus dwóch przewodników - jeden na początku, jeden na końcu. Dwóch chodzi z każdą grupą od czasu, kiedy kilka miesięcy temu pewna malajska studentka została z tyłu, żeby zrobić zdjęcie. Znaleźli ją po 19 dniach 50 km dalej. Podobno schudła w tym czasie 20 kg, ale nie wiem, czy w to wierzyć i polecać jako dietę.

Prawda druga: jeżeli śpisz w dżungli, pal jak najwięcej papierosów i dbaj, żeby ognisko nie wygasło, bo to odstrasza dzikie zwierzęta. W nocy w naszej jaskini było jak w kominie. Fajki skończyły się nad ranem, co niektórym dało w kość bardziej niż skończenie się wody pitnej.

Prawda trzecia: jeżeli trafi cię aborygen strzelający z dmuchawki zatrutą strzałą, musisz jeść dużo cebuli, bo to jedyna odtrutka. Inaczej pożyjesz najwyżej trzy, cztery dni. Nie udało mi się jednak uzyskać odpowiedzi, skąd w dżungli wziąć cebulę.

Poza tym przeszłam kilka innych jaskiń z chmarami nietoperzy, węży i pająków. Jednego z tych ostatnich, z bardzo długimi nóżkami, boją się nawet słonie, bo potrafi im wejść tymi nóżkami do trąby.

Chodziłam po moście zrobionym z lin i powieszonym wysoko w koronach drzew, a wokół tukany wołały „tuk, tuk, tuk, tuk”. Byłam w wiosce aborygenów Orang Asli, tych od zatrutych strzałek, którzy oprócz wyrobu rzeczonych strzałek zajmują się pokazywaniem turystom, jak rozpala się ogień za pomocą drewienka, sznurka i trawy. Przypominało to Disneyland, bo na jednego aborygena przypadało ze czterech turystów, i już chciałam to zapisać w pamięci jako wielką ściemę, kiedy ktoś zapytał, czy aborygeńskie dzieci chodzą do szkół?

– Nasz rząd ma z tym problem – odpowiedział przewodnik. – Kiedy przysyła do wioski nauczyciela albo chce zabrać dzieci do szkoły, ta w ciągu nocy zwija się i przenosi w inne miejsce. Taka ciuciubabka trwa już od lat.

- Dlaczego nie chcecie, żeby dzieci chodziły do szkół? Przecież to dla nich przyszłość? – zapytaliśmy więc szefa wioski.

Spojrzał na nas znad sznurka i drewienka i ze szczerym zdumieniem w oczach odpowiedział: - Przecież tam nie uczą, jak rozpalać ogień i kryć dachy.

Odwrót z dżungli trwał trzy dni, bo najpierw uciekł z miasteczka jedyny autobus jadący w moim kierunku, następnego dnia nie przyjechał w ogóle, w efekcie wylądowałam znowu w Kuala Lumpur. A potem fru, na północ, na wyspę Penang. Było bardzo przyjemnie, bo wszędzie, gdzie jest Chinatown, jest przyjemnie. Chińczycy mają prawie normalne hotele, knajpy i nawet piwo czasem sprzedają.

Dziś wjechałam do Tajlandii - z fasonem, minibusikiem. Przekraczanie granicy lądem to tutaj spore wyzwanie, przebicie się przez kolejki, celników i paszporty zajęło ponad dwie godziny. Tajowie są bardzo skrupulatni, podobno potrafią nie wpuścić do kraju „nieschludnie” wyglądających turystów. Ubrana byłam schludnie, więc nie sprawdziłam tego na sobie, ale wizę i paszport oglądali z naprawdę wielkim namaszczeniem. Stałam przy kolejnym urzędniku z uśmiechem przyklejonym do twarzy i mantrą kołaczącą w głowie: „no, wbij wreszcie tę pieczątkę!”.

Za to zaraz za granicą zrobiło się bardziej swojsko: brudniej, głośniej, ludzi więcej, drogi dziurawe. Mieszkam w cudownie zasyfiałym i cudownie tanim hotelu, gdzie na obiad podano ryż podlany czymś, czego nie znałam, więc już, już miałam nadzieję, ale on też próbował mnie zabić ostrością.

Na razie sobie chodzę i się rozglądam. Na pierwszy rzut oka do indyjskiego superchaosu sporo temu krajowi brakuje.

Kilka luźnych historyjek o różnych ludziach i nie tylko:

1. Jadę sobie pewnego dnia rowerem i z tyłu słyszę kogoś innego na rowerze, kto śmieje się w głos i krzyczy „To najlepszy sposób. To najlepszy sposób na oglądanie”. Któż to był? Siwiejący węgierski rolnik, który miał w życiu trzy marzenia: zobaczyć Katmandu, Tadż Mahal i Angkor. Właśnie realizował to ostatnie.

2. W moim guesthousie mieszka Magnus ze Szwecji. Magnus cały dzień śpi na hamaku, wieczorem otwiera jedno oko, prosi o piwo i po piwie zaczyna mówić wszystkimi językami świata. Serio - zna ich siedem i wszystkie siedem doskonale parodiuje, ale w wielu innych wygłasza pojedyncze kwestie. Kiedy usłyszał, że jestem Polką, podrapał się chwilę po głowie i powiedział „Smażone jaja w dupie”. Jakiś Polak nauczył go tego twierdząc, że to nasze narodowe przekleństwo.

3. Dwa najważniejsze zakazy w miejscowych guesthouse’ach i hotelach brzmią: nie prostytuować się i nie prasować.

4. Co my tu jemy, oprócz tradycyjnego ryżu z warzywami albo kluseczek z warzywami? Po pierwsze: tukalok, czyli koktajl mleczno-owocowy, który dają w każdym miejscu. Po drugie - i to niewiarygodne, jak silne są nadal wpływy francuskie - na każdym rogu można kupić porządną, chrupiącą, wyjętą właśnie z pieca bagietkę.

I znowu piszę o jedzeniu, zamiast o zachodzącym słońcu, XII-wiecznych świątyniach i wycieczkach na słoniach, jakby było najważniejszą rzeczą na świecie. Prawda jest taka, że wiodę teraz proste życie, które sprowadza się do trzech rzeczy: znaleźć hotel, transport na dalszą drogę i coś do jedzenia właśnie.

5. Po wyborach jest dokładnie tak samo jak u nas. Partia rządząca odtrąbiła już zwycięstwo, a opozycja żąda powtórzenia głosowania twierdząc, że wiele osób nie odnalazło się na listach. Na ulicach spokój, ale wszędzie policja i wojsko pod bronią, legitymujące ludzi. Kambodżanie mówią, że niedługo będzie wojna. Nie o wybory jednak chodzi, tylko o spór przypominający trochę spór o słynną wyspę Pietruszkę – niezamieszkałą górę kamieni w Cieśninie Gibraltarskiej, do której rościły sobie prawa Hiszpania i Maroko. Tu jednak spór jest na większą skalę – Kambodża i Tajlandia kłócą się o tysiącletnią świątynię w nadgranicznej prowincji Preah Vihear. Otóż sto lat temu, kiedy Kambodża była częścią francuskich Indochin, a Tajlandia Syjamem, Francja i Tajlandia porozumiały się co do granicy między państwami. Według map francuskich świątynia znalazła się kilkaset metrów w głąb Kambodży, według sporządzonych potem amerykańskich – w Tajlandii. Jeszcze potem Kambodża odzyskała niepodległość, do świątyni weszły wojska tajskie, a tym pogroziły palcem sądy międzynarodowe, przyznając rację Kambodży. Choć oba kraje nigdy nie doszły do porozumienia co do terenu wokół świątyni, nigdy też zbytnio się o to nie awanturowały. Sytuacja trwała w zawieszeniu, aż w tym roku [2008] Kambodża wystąpiła do UNESCO o wpisanie świątyni na listę dziedzictwa. Wtedy Tajlandia, głównie głosem nacjonalistów, odpowiedziała: to nasze!. Tajskie wojsko weszło na teren świątynny, dziś przeczytałam, że kolejne patrole przekroczyły granicę w innych trzech miejscach, nawet dość daleko od świątyni. Sporem ma się zająć ONZ, a na razie Kambodża przestała wysyłać swoich pracowników do Tajlandii, Tajowie zwijają interesy tutaj, różne grupy apelują o bojkot tajskich produktów. Ludzie na ulicach opowiadają niestworzone rzeczy: jedna dziewczyna mówiła mi, że tajskie jedzenie sprzedawane w sklepach jest zatrute i w jej wiosce dziecko zmarło po zjedzeniu ciastek. Inna - że z terenów przygranicznych uciekła w głąb kraju już ponad połowa ludności. Ludzie wierzą, że kiedy się skończy chaos wyborczy, Kambodża odpowie i będzie wojna.

Tak poważnie kończę na dziś. O polach śmierci i więzieniach Czerwonych Khmerów, które są niemal w każdym mieście, nie będę, nie chcę pisać. Nie próbuję nawet zrozumieć ludzi, którzy robią zdjęcia kościom pomordowanych, zamkniętym w szklanych skrzyniach, i wizerunkom rodzin zamęczonych przez reżim.

Pojutrze jadę do Wietnamu, gdzie nie ma żadnych sporów granicznych, ale nie ma też roamingu, więc chwilowo kontakt SMS-owy wygasa.

Kosmetyki: gdzie na świecie są kobiety

Dawno, dawno temu, kiedy myśl o wyjeździe dopiero krążyła gdzieś wokół mnie i kiedy chciałam, ale nie mogłam się zdecydować, postanowiłam mówić wszystkim, że wyjeżdżam. – A jak już powiem, to nie będzie odwrotu i pojadę – wymyśliłam.

– To prawda, że chcesz wyjechać na pół roku? – zapytał mnie znienacka daleki, przypadkowo spotkany znajomy, do którego widać informacja ta dotarła pocztą pantoflową.

- Ykh… Prawda… ykh… Tak, jasne że jadę.

- Przygotowałaś się już?

- No pewnie. Zaczęłam zapuszczać grzywkę.

Uśmialiśmy się oboje.

A potem naprawdę zaczęłam ją zapuszczać. Nigdy wcześniej nie miałam do tego cierpliwości. Ale co ja zrobię z wymagającą wciąż podcięcia grzywką w Azji? Czy tam w ogóle są jacyś fryzjerzy?

Tuż przed wyjazdem wpadły mnie pożegnać dwie koleżanki. Dziewczyny z serii: bez makijażu pokazujemy się najwyżej sobie, kochamy wakacje nad basenem, odmieniamy przez wszystkie przypadki słowa trendy i wyprzedaże, porozumiewamy się cytatami z „Seksu w wielkim mieście”. Podobno to ja nie przystaję do populacji.

– Będziesz TAM malować paznokcie? Zmywacz, zmywacz i utrwalacz musisz wziąć koniecznie. Czy TAM można kupić tampony? A jak krem pod oczy ci się skończy? Ja wiem, nawilżające chusteczki na pewno ci się przydadzą, tylko weź dużo, żeby wystarczyło do końca. Czy TAM są gabinety z depilacją? Nie zabierasz suszarki? Jak chcesz układać włosy? Musisz mieć puder, jeśli TAM jest wilgotno, będziesz się cały czas świecić. Co, zapakowałaś się w tą małą kosmetyczkę?

Znowu bym się uśmiała, gdyby nie dwa fakty.

Fakt pierwszy: Nadal mnie dręczyła kwestia fryzjera. A konkretnie tego, jak i gdzie ufarbować włosy (zapuścić je na tyle, żeby doprowadzić do naturalnego koloru, nie zdążyłabym. Zresztą ja już nawet nie pamiętam ich naturalnego koloru). W akcie geniuszu przefarbowałam się z czerwonego na ciemny brąz rozumując, że w razie czego o taki kolor TAM będzie łatwiej.

– Odbiło ci – orzekły dziewczęta. – Przecież TAM też żyją kobiety, więc i fryzjer musi być.

Fakt drugi: W piątym miesiącu wycieczki, gdzieś na tarasie guesthousa w północnych Indiach, jedna z dziewczyn z grupy, która się akurat zebrała, nagle powiedziała.

- Głowę bym sobie umyła. Ale muszę oszczędzać szampon, bo się kończy.

- To sobie kupisz – odpowiedziałam. – Himalaya jest super.

- Co? Włosy mi po tym nie wypadną! Próbowałaś? Balsam też można kupić? No nie, nie mów tylko, że używasz miejscowej pasty do zębów.

Więc teraz będzie wszystko, co chciałybyście wiedzieć o kosmetykach i pokrewnych. Ale przy sprawie tak wielkiej jak „wyprawa”, one są tak przyziemne, że głupio pytać.

1. Z fryzjerem w Indiach była absolutna kicha, a konkretnie – nie było go. 99 proc. Hindusek ma naturalnie długie, czarne, ułożone i poskromione olejkiem włosy, pewnie tylko z końcówkami podcinanymi w domu. Fryzjera dla pań widziałam jedynie w największych miastach - Delhi, Bombaju, Kalkucie. W pozostałych był tzw. golibroda, który przyjmował na stołeczku wystawionym obok ulicy podcinając panom wąsy (te ma z kolei 99 proc. Hindusów) i modelując w fale przycięte włosy. Bardzo podobnie rzecz przedstawiała się w Kambodży, w pozostałych krajach – nie było problemu.

Farbę do włosów we wszystkich kolorach tęczy, firm znanych i nie, można kupić w każdym większym sklepie Azji Południowo-Wschodniej. Co też uczyniłam, wracając do naturalnej czerwieni zaraz po wylądowaniu w Malezji. Patent z przefarbowaniem się na brąz w Indiach nie zadziałał; jeśli już, bywały tam najwyżej farby w kolorze czarnym. Konkretnie - we wszystkich odcieniach czerni. Łagodny szampon koloryzujący, pominąwszy że czarny, nie sprawdza się w ogóle. Przy tym kurzu, brudzie, częstotliwości mycia, włosy najdalej po tygodniu są w naturalnym kolorze ścierki.

2. Tzw. zabiegi kosmetyczne. W Indiach – brak. W pozostałych krajach, a zwłaszcza w Tajlandii i Wietnamie – przebierasz, w czym sobie życzysz i jak często sobie życzysz, zarówno u przedsiębiorczych pań działających prywatnie, czyli na stoliku wystawionym na własnej werandzie (dolar za manicure), jak i w eleganckich przeszklonych „klinikach piękności” w centrum miast (4 dolary za regulację brwi). Konkurencja jest tak duża, że w wielu miejscach częściej niż rikszarze zaczepiają hostessy i naganiaczki wciskające w dłoń ulotki z cenami. I chyba nie ma zabiegu, którego nie dałoby się znaleźć najpóźniej po pół godzinie.

Niemal wszędzie (z Indiami włącznie) można zafundować sobie masaż w różnych odmianach. Ale uwaga, zanim sobie zafundujesz, znajdź polecanego masażystę, a najlepiej – masażystkę; przypadki molestowania kobiet w czasie zabiegowego sam na sam wcale nie są rzadkie.

Mnie absolutnie rozwaliło rozwiązanie z tajskiego, mało turystycznego miasteczka Phitsanulok, gdzie w zieleni nad rzeką stoją publiczne rowerki, huśtawki i inne przyrządy do ćwiczeń, a lud rzeczywiście na nich ćwiczy. Obok ustawiono rząd leżaków z widokiem na rzekę, gdzie lud ordynuje sobie masaż stóp (ok. 3 dolarów za godzinę). W tej scenerii na obolałe nogi – rewelacja.

3. Kosmetyki. Dziewczęta miały rację: TAM są też kobiety i też używają szamponów, dezodorantów, kremów, a w wielu rejonach najczęściej kupowanym przez nie kosmetykiem jest talk. Zwykle perfumowany, o zapachu mdłych wód kwiatowych, ale jest też super talk chłodzący z dodatkiem mięty.

Miejscowe kosmetyki są tanie, naturalne i naprawdę porządne; wydawało mi się, że te zabrane z Polski o wiele gorzej radziły sobie z tamtejszym brudem. Dla mnie nie do pobicia były kosmetyki hinduskiej marki Himalaya Herbals w cenie 1-2 dolary za szampony, żele, balsamy, toniki itd.; kremy – ok. 5 dolarów. Zanim kupisz jakikolwiek krem, sprawdź, czy nie jest kremem wybielającym, który na tamtejszym rynku jest bardzo popularny i potrafi zawierać naprawdę silne środki.

We wszystkich państwach Azji Południowo-Wschodniej i marketach w większych hinduskich miastach bez problemu można kupić też marki znane z naszych drogerii – jak ktoś się na nie uprze, oraz płatki higieniczne, pilniczki itd. Kremy przeciwsłoneczne czasami są, a czasami tylko bywają i podobno nie są najlepszej jakości, ale jak dla mnie - ok.

Marki z półki wyższej na lotniskach w niektórych krajach potrafią być dwa razy tańsze niż w Europie.

Odpowiadając na pytanie o pastę do zębów: tak, używałam miejscowej, ale szczerze tego nienawidziłam. Kosztowała dolara za tubkę, była ziołowa i podobno najlepsza na rynku, bo najsilniejsza. Silna tak, że po kilku dniach wypaliła mi skórę wokół ust. Kupiłam ją w przydrożnej budce w małym miasteczku. W każdym większym bez trudu się dostanie Colgate.

4. Artykuły higieniczne. Z faktem występowania TAM kobiet ściśle związany jest fakt występowania podpasek. Są dostępne wszędzie. Chociaż kupując raz nie w markecie, ale na ulicznym sklepo-straganie jakich wszędzie pełno, czułam się jak 14-latka pod kioskiem. Pan znikł na zapleczu. Myślałam, że wróci z towarem, ale wrócił z panią – siostrą, żoną, kuzynką? Pani towar podała, pieniądze zainkasowała, uśmiechnęła się i wróciła na zaplecze. Do dziś zachodzę w głowę, o co chodziło? Czy pan uznał mnie za „nieczystą”?

Tampony można kupić w dużych miastach. Tam też trafia się wynalazek z serii „czego ludzie nie wymyślą” – podpaski i wkładki higieniczne double reklamowane jako „świeżość przez cały dzień” czy coś w tym stylu. Są przyklejone jedna na drugą i kiedy zużytą się wyrzuca, pod spodem zostaje druga, podobno czysta. Fuj, miałam o tym nie pisać, ale ta czyjaś pomysłowość robiła duże wrażenie. No cóż, może Azjatki brzydzi fakt, że my używamy papieru toaletowego zamiast wody i nie stosujemy na co dzień talku?